Lang geleden, heel lang geleden, in 1861 werd er op Texel een meisje geboren. Haar ouders noemden haar Theodora, maar al rap werd haar roepnaam Dirkje.
Dirkje Spreeuw groeide op en leerde, zoals gebruikelijk in die tijd, nuttige handwerken. Breien, verstellen, stoppen, noem maar op.
Dirkje trouwde met Cornelis Witte en samen kregen ze 9 kinderen. Later volgden er 34 kleinkinderen. Wij hebben geen idee hoeveel achterkleinkinderen onze overgrootmoeder heeft gekregen, maar dat zijn er héél veel.
Als er een onbekende op bezoek kwam op de boerderij van Cornelis en Dirkje, grapte Cornelis altijd dat hij iets zeldzaams in huis had. Zodra het bezoek binnen was, wees hij op zijn vrouw en zei: "Kijk, een Witte Spreeuw." Deze anekdote bracht ons op het idee om een witte spreeuw in ons logo te verwerken.
Wij, Esther en Paula, boffen dat we de handwerk-genen die van generatie op generatie zijn doorgegeven in onze familie, hebben geërfd. Dirkje is lang voor onze geboorte overleden. Van onze oma hebben we wel heel lang kunnen genieten. Je kon haar nooit betrappen op lege handen. Altijd had ze een breiwerk op de pennen staan. Zij heeft ons leren breien, nog voordat we naar de lagere school gingen. En met handwerken zijn we nooit meer gestopt.
Afgelopen najaar zagen we steeds CAL dekens voorbij komen op internet. Prachtig, al die dekens. Maar helaas hebben we behalve handwerk-genen ook de nodige eigenwijze genen mee gekregen. Daarom besloten we samen onze eigen(wijze) CAL deken te gaan haken. Om de beurt verzonnen we een rand, en zo groeiden onze dekens in 2,5 maand uit tot grote lappen.
|
Deze foto's zijn niet erg fraai, binnenkort zullen we wat mooiere foto's maken. |
Wat een lol hadden we samen! We ontdekten dat samen haken nog véél leuker is dan alleen haken. En dus haken we samen vrolijk verder. Het idee werd geboren om onze maaksels met jullie te delen op een blog. Tja, voor dat blog verzin je dan een naam en al brainstormend kwamen we op het idee dit blog te vernoemen naar onze overgrootmoeder.